Maar kijk: 40 dagen later ben ik (amper) 81 spullen armer. Een yoghurtmachine, een printer, kinderkleding, bokalen, al gelezen boeken, een jas en een handtas, … Helaas zie je nog niet echt verschil. Ik kan wellicht nog jaren doorgaan vrees ik.
Wellicht komt het voort uit een oud instinct, we verzamelen, bereiden ons voor op tijden van schaarste. Het geeft een gevoel van veiligheid, ooit gaan we er nog iets mee maken of over schrijven. Het is jammer om ze weg te doen want ze hebben best veel geld gekost of ze bewaren mooie herinneringen. Ik hecht blijkbaar waarde aan spullen. Waarom ik dat doe, is misschien net zo moeilijk te verklaren als waarom we schoonheid toekennen aan de spullen. Dichter Pessoa zei al: "Ze hebben kleur en vorm en ze bestaan, Schoonheid is de naam die ik aan de dingen geef in ruil voor het genot dat ze mij geven". Is dat dan met zogenaamde waarde net niet zo?
Het gaat om onthechten van bezit, niet zozeer van waarde. Als we niet meer geven om spullen, schuilt er net het gevaar dat we meer gaan kopen en verbruiken. Ik mag best melancholsich worden bij het servies van mijn grootmoeder. Soms doen we immers net te makkelijk spullen weg en vervangen we ze door nieuwe. Denk maar aan kleding die na enkele keren dragen in containers wordt gestoken om plaats te maken voor nieuwe modes. Of aan smartphones en tablets die sneller vervangen worden dan de aarde om de zon draait. Het is net de combinatie van stilstaan bij bezit, waarde geven aan spullen en minder spullen hebben die in orde moet zijn om echt bij te dragen tot Doe mee met minder en Simplify Life.
Elke kast zat nog vol met gerief, bruikbaar gerief, houdbaar gerief, moeilijk weg te geven gerief.
Mijn eerste actie was weggeven. Via freecycle gaf ik enkele zaken weg. Op het werk startten we met een geefkast. Heerlijk was dat, mijn spullen werden meestal dezelfde dag nog meegenomen. Maar ik moest me anderzijds wel inhouden om niet zelf andermans ontrommelbui te adopteren. Ook de kringwinkel kreeg heel wat kleding, speelgoed en spullen gedoneerd. En enkele zaken probeerde ik te verkopen.
Er zijn heel wat tips en regeltjes die je kunnen helpen. Een tip die vaak wordt gegeven is de 20 / 20 regel toepassen: Kan ik het voor minder dan 20 euro opnieuw kopen in een straal van 20 km? Of de 90 / 90 regel: Heb ik dit de voorbije 90 dagen gebruikt of zal ik dit de komende 90 dagen gebruiken? Een dagblad hou je maximum een week, een weekblad maximum een maand en een maandblad maximum een jaar. Absoluut te houden herinneringen moeten in één doos passen (eerste schoentjes van mijn kinderen, brieven van jeugdvrienden, schelpen van op vakantie…). Systematisch werken zal wellicht beter zijn, maar ik kwam mijn spullen gewoon tegen. Volgende keer pak ik het per kamer, kast of zelf schap aan. Ik had vooral dozen klaarstaan: een doos weggeven een doos doorgeven, een doos kringwinkel en een doos verkopen.
Er is nog wat werk aan de winkel maar ik ben al een beetje trots op mijn eerste ontrommelbui. Ik hou mezelf voor om systematisch spullen weg te doen en één keer per jaar een grote ontrommeldag in te plannen. Ik ben een hamster en heb moeite om emoties los te koppelen van spullen. Anderzijds leef ik samen met een ontrommelaar eerste klas. Iemand die zonder enige emotie kindertekeningen in de papiermand smijt. Het zal een zoektocht in evenwicht worden. Ikzelf wil vooral werken aan het binnenbrengen.
Als ik nood heb aan iets nieuws, gebruik ik volgende stappenplan:
